Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі – Алматы: Мемлекеттік тілді дамыту институты. Б.Қалиев.. 2014.
тамызықтал — тамызықта етістігінен жасалған ырықсыз етіс. Тырбық жусанның қураған түбіртегімен т а м ы з ы қ т а л ы п, мосының астында лыпып жанған тезектің жалыны жез қара шәугімнің бауырын жалмаңдай жалайды (М.Айымбетов, Құмөзен., 7) … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
тамызық — зат. От тұтатын, кепкен, қураған отын … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
тамбау — (Монғ.; Сем.: Көкп., Ақс.) тұтанбай қою, жанбау, от алмау. Сіріңке дым алған ба, т а м б а й қойды (Монғ.). Дым алса, сіріңке т а м б а й қояды (Сем., Көкп.). Әдеби тілдегі отты тамыз, тамызық сөздері осы сөзбен төркіндес … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
шыралау — 1 (Шығ.Қаз., Зайс.) жаңқалау, ағашты жарып жаңқалау. Мына ағашты ш ы р а л а п жібер, тамызық қылайық (Шығ.Қаз., Зайс.) 2 (Тау., Қош.) әурелеу, мазалау. Сен ол кісіні албаты (қ.) ш ы р а л а м а й тыныш жүр (Тау., Қош.) 3 (Қарақ.) оңалу, семіру … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
қусақ — сын. Қу, қураған; кепкен. Түс әлетінде сексеуіл қиюшылар бір жерге жиналады. Қ у с а қ шырпылар үйіліп, от жанады (Қ.Омаров, Әке, 74). Пешке қ у с а қ тамызық салып, үш төрт тал жыңғылдың басын қаластырды (Бұл да, 103). Жағаға жақын біткен… … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
